Overweging van de predikant uit Wegwijs:
‘Aan tafel!’ is het nieuwe jaarthema van de Protestantse Kerk in Nederland. Heb jij thuis vaste gebruiken rond het eten?
Wijzelf doen meestal een stil gebed vooraf en lezen een Psalm na afloop. Ik hoor weleens dat mensen al blij zijn als het een keer lukt om met het hele gezin samen te eten vanwege sportclubs en bijbaantjes; of mensen die het moeilijk vinden om tradities bij het eten in hun eentje vol te houden. Bij anderen bidt men hardop met elkaar, of zingt men samen. In de joodse traditie worden twee kaarsen aangestoken – de twee kaarsen op de avondmaalstafel in de kerk verwijzen daar nog naar. Er zijn allerlei tradities rond de maaltijd.
Het bidden voor het eten heeft iets bijzonders. Als ik mensen vraag of ze weleens bidden, gaat het bijna automatisch over dingen vragen aan God. Voor de één is dat God iets kunnen vragen heel belangrijk en de ander is juist met bidden opgehouden toen iemand toch overleed ondanks alle gebeden. Soms wordt bidden als vragen uitgebreid met danken voor de dingen die je gekregen hebt en de mooie dingen die gebeurd zijn. Maar bidden voor het eten lijkt een beetje buiten dat vragen en danken te staan.
Je vraagt om een zegen voor het eten, maar wat is dan een ‘zegen’? Het betekent toch niet dat de maaltijd voedzaam mag zijn of dat het goed mag verteren?
Er zit iets van danken in bidden bij het eten – je kunt via het bidden degene bedanken die het eten gekookt heeft en je kunt er stil bij staan dat niet iedereen zo goed te eten heeft, maar dat is vaak niet de reden, maar omdat je nu toch al aan het bidden bent.
Bidden aan tafel is niet in de eerste plaats vragen of danken, maar het brengt ons alledaagse leven in verband met God of iets hogers of een ander perspectief. Misschien kunnen we daar iets van leren ook als we om iets vragen of ergens voor danken – dat het goed is om alles in ons leven in verband te brengen met God, wat er ook gebeurt.
Hermen Kroesbergen