Tijdens de werkgemeenschap van de predikanten bespraken we het boek van Erik Borgman: ‘Meer dan het leven. Tegen moedeloosheid’. Vooral de ondertitel sprak me aan, want ik voel me vaak moedeloos, als ik de krant lees, of het nieuws check op nu.nl. De praatprogramma’s sla ik bij voorbaat over: die zijn niet goed voor mijn mentale welzijn.
Het handelen van wereldleiders en leiders in de landelijke politiek, het op de man, vrouw of groep spelen, bombardementen, al dan niet met drones, wat oorlog bijna tot een computerspel maakt, de vele slachtoffers en mensen op de vlucht, het klimaat, de steeds verdergaande digitalisering, de woningnood, de…. Hoe houd je als mens hoop?
Borgman stelt dat het christelijk geloof hoop en uitzicht biedt. Met een twintigtal preken bespreekt hij een uitweg uit de mentale gebondenheid aan deze wereld. Hij start met de genade van God en voert een pleidooi om stil te staan bij wat er is, niet weg te lopen of te denken dat de mens het op kan lossen. Hij noemt de nood van de wereld als woonplaats van God. Hij is daar en je kunt het zien in concrete goedheid van mensen, niet groots of geschikt voor het journaal of de krant, maar in het kleine en ik word uitgenodigd goed te doen. De weg uit de moedeloosheid is een weg er doorheen, zoals Jezus dat deed: zijn leven door recht te doen verliezen en daarmee nieuw leven beginnen. Borgman gebruikt de term kathedraaldenken: iemand ziet bij een steen al een kathedraal voor zich.
Dat vind ik een mooi beeld, ook voor advent: uitkijken naar het kind, klein, dat symbool staat voor het grote werk van God, dat door alles heen doorgaat. Hoop!