Van onze predikant ds. Hermen Kroesbergen uit de Wegwijs mei-juni 2023
‘Het pinkstergezelschap, op het moment dat het de Geest ontving, stel ik me zonder uitzondering als moe voor,’ zo schrijft auteur Peter Handke in zijn Essay over de moeheid. Het is vervelend om moe te zijn, zeker als je vaak moe bent. Handke schrijft daarover in zijn essay, maar hij herinnert zich ook een keer dat hij moeheid als weldadig beleefde. Niet dat hij moe was na gedane arbeid, maar hij was moe na een lange reis, met veel overstappen en tijdverschillen. Hij kon niet veel anders meer dan gewoon een beetje loom op een bankje zitten in het park. Maar hij beleefde het als iets moois. Juist door de moeheid was hij veel meer één met alles wat er om hem heen gebeurde. Hij deed niets behalve zitten en kijken. Hij kon niet meer, maar hij wilde ook niet meer. Alles om hem heen gebeurde alsof het precies zo hoorde, en hij was daar deel van als toeschouwer op dat bankje.
Ik herinner mij dat toen ik nog veel damde, ik vaak het idee had dat ik mijn beste partijen speelde juist als ik moe was: dan probeerde ik niet iets wat ik net geleerd had toe te passen of een geniale zet te verzinnen – daar was ik allemaal te moe voor – maar ik speelde gewoon zoals het vloeiend en natuurlijk voelde.
Handke verbindt dit soort positieve vermoeidheid met Pinksteren. ‘De inspiratie van de moeheid,’ zo gaat hij verder, ‘vertelt minder wat er te doen is dan wat er gelaten kan worden.’ De Geest krijgen is dan juist niet hyperactief worden en overdreven enthousiast, maar eerder dromerig je mee laten slepen door wat zich om je heen aandient – go with the flow. En dan zijn allerlei barrières er ineens niet meer: barrières van taal of cultuur of meningen, van jezelf willen bewijzen en laten zien. Grenzen vervagen. Je gaat gewoon op in wat zich aandoet zo om je heen, en het is goed zo.
Het is helemaal niet erg als je soms door Pinkster-moeheid overvallen wordt.
Hermen Kroesbergen